Γράφει η Τζωρτζίνα Τριανταφυλλοπούλου στις 27/3/2012 Χθες μου έστειλαν το παρακάτω βίντεο:
Aldous Huxley VS George Orwell
Η αλήθεια είναι ότι το βρήκα πολύ ενδιαφέρον. Πραγματεύεται τις "θεωρίες" του Όργουελ και του Χάξλει για το μέλλον του κόσμου- το οποίο ζούμε τώρα...
Και βέβαια, κλασικά, θα μου έβγαινε σε γκαντεμιά να το αφήσω ασχολίαστο, αν και θεωρώ ότι είναι ένα πολύ μεστό και πάρα πολύ ξεκάθαρο βίντεο...
Στην ουσία, αυτό που σκεφτόμουν είναι ότι υπό διάφορες συνθήκες, αυτά που μέσα στο βίντεο ονομάζονται "απολαύσεις", δεν είναι μόνο απολαύσεις, αλλά κι ένα σωρό άγχη που αφορούν πολύ καθημερινά και "απλά" πράγματα, αλλά με τη βοήθεια των ΜΜΕ κυρίως, συχνά λαμβάνουν πολύ μεγαλύτερες διαστάσεις απ'όσο θα έπρεπε, ή ο μέσος άνθρωπος καταλήγει να πιστεύει ότι η λύση βρίσκεται κάπου εντελώς αλλού σε σχέση με το πού βρίσκεται στην πραγματικότητα...
Για να φέρω ένα κλασικό παράδειγμα, ο μέσος Χ δεν σκέφτεται ότι η "δυστυχία" μπορεί να προέρχεται από κακή ενδοοικογενειακή επικοινωνία, οφειλόμενη ας πούμε στην υπερβολική παρακολούθηση τηλεόρασης... Αντίθετα, ενδεχομένως να πει ότι είναι μια μεγάλη ατυχία- λάθος άτομα με τα οποία δεν μπορείς να βγάλεις συμπέρασμα- ή κάποιο προσωπικό του λάθος για το οποίο νιώθει απίστευτα ένοχος!
Στην ουσία, έχουμε πέσει σε ένα τριπάκι "ευκολίας", που συχνά περιμένουμε τα πάντα να βρίσκονται στο χέρι μας με το "πάτημα ενός κουμπιού"- κυριολεκτικά και μεταφορικά...Δυσκολευόμαστε πραγματικά να ζορίσουμε λίγο τον εαυτό μας προκειμένου να δούμε τι μας συμβαίνει... Θέλουμε όλα να δουλεύουν ρολόι, αλλά χωρίς την παραμικρή προσπάθεια ή δέσμευση από μέρους μας.
Γρήγορο φαγητό, εύκολο σεξ, άπειρα μέσα επικοινωνίας, καλπάζουσα τεχνολογία που εξελίσσεται κάθε εξάμηνο, γρήγορες μετακινήσεις, τεράστια ποικιλία βιομηχανικών, πολλές φορές και άχρηστων προϊόντων, κλπ και κάπου στην άκρη όλων αυτών, ένας άνθρωπος- λάστιχο που προσπαθεί να προσαρμοστεί, να τα καταφέρει, γιατί έτσι πρέπει.
Πρέπει να έχει τέλειο κορμί, μεγάλο μισθό, τέλεια οικογένεια, τέλεια σεξουαλική ζωή, να είναι χαρούμενος και ευχάριστος στους άλλους, να μην παραπονιέται για τίποτα και όλα αυτά, χωρίς να του επιτρέπεται να αφιερώσει ουσιαστικό χρόνο σε τίποτα...
Το ερώτημα της μέρας: Πώς μπορεί κανείς να τα φέρει όλα αυτά εις πέρας χωρίς να κλατάρει;Απάντηση: Απλούστατα, δεν μπορεί. Και γι'αυτό του ζητούνται.
Γιατί όσο πιο πολλά προσπαθεί κανείς να πετύχει, τόσο πιο πολύ ανίκανος και "λίγος" νιώθει και όσο νιώθει έτσι νιώθει και περισσότερο δυστυχής και ως γνωστόν, η δυστυχία είναι το απόλυτο κλειδί για να ελέγχεις τους άλλους.
Έναν ισορροπημένο και ευτυχή άνθρωπο, δεν μπορείς να τον ελέγξεις. Αντίθετα, έναν δυστυχισμένο άνθρωπο μπορείς να τον κάνεις ό,τι θέλεις...
Από εκεί είναι που αρχίζει το παιχνίδι της παροχής "απολαύσεων". Όταν έχεις πιάσει πάτο, χρειάζεσαι παροχές πολυτελείας που θα σε χαλαρώσουν, θα σε βοηθήσουν να "ξεφύγεις", να αντιμετωπίσεις τα δύσκολα...
Για να πουλήσουν όμως όλα αυτά, πρέπει πρώτα να έχεις ήδη πιάσει πάτο και για να εξασφαλιστεί αυτό, πρέπει να υπάρξει η αντίστοιχη πίεση- να φτάσεις στα όριά σου... Αυτό είναι το σχέδιο: Να σε κάψω, να σ'αλείψω λάδι...
Κάτι σαν την κλασική ιστορία που ο χρηματιστής προσπαθεί να πείσει τον ψαρά να κάνει επενδύσεις, για να βγάλει πολλά λεφτά και μετά να χαλαρώσει και να απολαύσει... "Μα αυτό το κάνω ήδη!", απαντά ο ψαράς.
Ας θυμόμαστε πάντα να τσεκάρουμε ποιες απολαύσεις είναι όντως απολαύσεις και ποιες είναι απλά ένας ωραίος τρόπος να ξεχνάμε την πραγματικότητα και όλα αυτά που θα μπορούσαμε να κάνουμε για την ουσιαστική ευτυχία μας!
