Γράφει η Τζωρτζίνα Τριανταφυλλοπούλου
Καλησπέρα σε όλους!!!
Από χθες, έχουμε που ακούμε την ιστορία με τον 77χρονο που αυτοκτόνησε στο Σύνταγμα.
Κάποιοι λένε ότι φταίει η πολιτική κατάσταση, άλλοι λένε ότι είχε ψυχολογικά προβλήματα και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο...
Η αλήθεια είναι ότι η αυτοκτονία είναι μια περίπλοκη κατάσταση, η οποία όμως, σε όλες τις περιπτώσεις συνδέεται άρρηκτα με την απελπισία. Τώρα, το αν η απελπισία προέρχεται από την οικονομική σου κατάσταση, τη διαλυμένη σου οικογένεια, το μίσος που θρέφεις για το σώμα σου και την εμφάνισή του ή κάτι άλλο, είναι το ίδιο και το αυτό, στην ουσία- κρίνοντας εκ του αποτελέσματος!
Ωστόσο, αυτό που κατά τη γνώμη μου έχει υποτιμηθεί, είναι ο δηλητηριαστικός ρόλος της τηλεόρασης στον οποίο είναι ευάλωτοι πολλοί ηλικιωμένοι άνθρωποι- για τον συγκεκριμένο δεν ξέρω, αλλά παίρνω την αφορμή από την περίπτωσή του για να το θίξω.
Ουσιαστικά, πολλοί από εμάς έχουμε την "ψευδαίσθηση" ότι επειδή είμαστε "μορφωμένοι" ή έχουμε δει δέκα πράγματα στη ζωή μας, δεν θα μασήσουμε αυτά που βλέπουμε ή τα βλέπουμε απλά "για να γελάσουμε, με τη βλακεία τους".
Αυτό όμως που μας έλεγαν στο σχολείο ότι η μάθηση έρχεται "δια της επαναλήψεως", ισχύει και στην περίπτωση της τηλεόρασης και μάλιστα με δεδομένο ότι γίνεται παράλληλα ευρεία χρήση οπτικών και ακουστικών μέσων που στοχεύουν απ'ευθείας στο συναίσθημά μας και όχι στη λογική μας.
Όταν κάποιος σου λέει "Θα πεινάσουν τα παιδιά σου", δεν σκέφτεσαι τα οικονομικά δεδομένα και τα πιθανά σενάρια που ενδεχομένως ανατρέπουν αυτή τη θεωρία- σκέφτεσαι κατ'ευθείαν τα παιδιά σου, τον εαυτό σου, την εξαθλίωση, φοβάσαι, πανικοβάλλεσαι... Ίσως όχι απ'την πρώτη φορά, αλλά αν αυτό είναι το μόνο που ακούς, στο τέλος θα το πιστέψεις!
Τώρα βέβαια, θα με ρωτήσει κάποιος: "Αμφισβητείς το γεγονός ότι η κατάσταση είναι δύσκολη;" Όχι. Αμφισβητώ όμως τον οποιονδήποτε τρέχει γύρω- γύρω φωνάζοντας "Τι θα κάνουμε τώρα; Θα πεινάσουμε! Θα πεθάνουμε!" και δεν προσφέρει καμιά πρόταση, καμιά λύση, καμιά ιδέα, αλλά παρόλ'αυτά υποτίθεται ότι με ενημερώνει και μου παρουσιάζει τα πράγματα με ρεαλιστικό τρόπο.
Στην ουσία, είτε κάποιος είναι πολιτικός, είτε δημοσιογράφος, είτε το οτιδήποτε, πιστεύω ότι αν δεν έχει κάτι να πει, κάποια λύση να δώσει, καλύτερα να πάρει το καπελάκι του και να φύγει- επειδή όμως μάλλον δεν θα το κάνει, εμείς οφείλουμε να ξέρουμε τι ρόλο βαράει και να πράττουμε αναλόγως.
Και για μένα, αυτό το "πράττουμε αναλόγως", αρχίζει απ'το να μην ξεχνάμε τον διπλανό μας. Το γεγονός ότι υπάρχουν γύρω μας άνθρωποι που υποφέρουν και αυτοκτονούν, είναι και δικιά μας ευθύνη. Άλλωστε τι νόημα έχει να βγούμε απ'την οικονομική κρίση, αν έχουμε χάσει τους ανθρώπους μας, ή ακόμη περισσότερο, την καρδιά μας, προσπαθώντας να εξασφαλίσουμε τα "δικά μας";
Αυτός ο άνθρωπος, θα μπορούσε να είναι όντως ο παππούς μας, ή ο φαρμακοποιός της γειτονιάς μας. Πού ήμαστε εμείς γι'αυτόν; Δεν μιλάω για πολιτική, ούτε για οικονομικά. Ο καθένας από εμάς μπορεί να φέρει την αλλαγή στη ζωή των άλλων. Μερικές φορές, είναι δικός μας ρόλος να υπενθυμίζουμε σε κάποιους ότι η ζωή θα είναι φτωχότερη χωρίς αυτούς και ότι έχουν ακόμη σπουδαία πράγματα να κάνουν, όντας εδώ, μαζί μας...
Καλό μας βράδυ και ας μην ξεχνάμε αυτούς που είναι γύρω μας...
Η αγάπη, η ειρήνη και η αλλαγή αρχίζει από μας!
Από χθες, έχουμε που ακούμε την ιστορία με τον 77χρονο που αυτοκτόνησε στο Σύνταγμα.
Κάποιοι λένε ότι φταίει η πολιτική κατάσταση, άλλοι λένε ότι είχε ψυχολογικά προβλήματα και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο...
Η αλήθεια είναι ότι η αυτοκτονία είναι μια περίπλοκη κατάσταση, η οποία όμως, σε όλες τις περιπτώσεις συνδέεται άρρηκτα με την απελπισία. Τώρα, το αν η απελπισία προέρχεται από την οικονομική σου κατάσταση, τη διαλυμένη σου οικογένεια, το μίσος που θρέφεις για το σώμα σου και την εμφάνισή του ή κάτι άλλο, είναι το ίδιο και το αυτό, στην ουσία- κρίνοντας εκ του αποτελέσματος!
Ωστόσο, αυτό που κατά τη γνώμη μου έχει υποτιμηθεί, είναι ο δηλητηριαστικός ρόλος της τηλεόρασης στον οποίο είναι ευάλωτοι πολλοί ηλικιωμένοι άνθρωποι- για τον συγκεκριμένο δεν ξέρω, αλλά παίρνω την αφορμή από την περίπτωσή του για να το θίξω.
Ουσιαστικά, πολλοί από εμάς έχουμε την "ψευδαίσθηση" ότι επειδή είμαστε "μορφωμένοι" ή έχουμε δει δέκα πράγματα στη ζωή μας, δεν θα μασήσουμε αυτά που βλέπουμε ή τα βλέπουμε απλά "για να γελάσουμε, με τη βλακεία τους".Αυτό όμως που μας έλεγαν στο σχολείο ότι η μάθηση έρχεται "δια της επαναλήψεως", ισχύει και στην περίπτωση της τηλεόρασης και μάλιστα με δεδομένο ότι γίνεται παράλληλα ευρεία χρήση οπτικών και ακουστικών μέσων που στοχεύουν απ'ευθείας στο συναίσθημά μας και όχι στη λογική μας.
Όταν κάποιος σου λέει "Θα πεινάσουν τα παιδιά σου", δεν σκέφτεσαι τα οικονομικά δεδομένα και τα πιθανά σενάρια που ενδεχομένως ανατρέπουν αυτή τη θεωρία- σκέφτεσαι κατ'ευθείαν τα παιδιά σου, τον εαυτό σου, την εξαθλίωση, φοβάσαι, πανικοβάλλεσαι... Ίσως όχι απ'την πρώτη φορά, αλλά αν αυτό είναι το μόνο που ακούς, στο τέλος θα το πιστέψεις!
Τώρα βέβαια, θα με ρωτήσει κάποιος: "Αμφισβητείς το γεγονός ότι η κατάσταση είναι δύσκολη;" Όχι. Αμφισβητώ όμως τον οποιονδήποτε τρέχει γύρω- γύρω φωνάζοντας "Τι θα κάνουμε τώρα; Θα πεινάσουμε! Θα πεθάνουμε!" και δεν προσφέρει καμιά πρόταση, καμιά λύση, καμιά ιδέα, αλλά παρόλ'αυτά υποτίθεται ότι με ενημερώνει και μου παρουσιάζει τα πράγματα με ρεαλιστικό τρόπο.
Στην ουσία, είτε κάποιος είναι πολιτικός, είτε δημοσιογράφος, είτε το οτιδήποτε, πιστεύω ότι αν δεν έχει κάτι να πει, κάποια λύση να δώσει, καλύτερα να πάρει το καπελάκι του και να φύγει- επειδή όμως μάλλον δεν θα το κάνει, εμείς οφείλουμε να ξέρουμε τι ρόλο βαράει και να πράττουμε αναλόγως.
Και για μένα, αυτό το "πράττουμε αναλόγως", αρχίζει απ'το να μην ξεχνάμε τον διπλανό μας. Το γεγονός ότι υπάρχουν γύρω μας άνθρωποι που υποφέρουν και αυτοκτονούν, είναι και δικιά μας ευθύνη. Άλλωστε τι νόημα έχει να βγούμε απ'την οικονομική κρίση, αν έχουμε χάσει τους ανθρώπους μας, ή ακόμη περισσότερο, την καρδιά μας, προσπαθώντας να εξασφαλίσουμε τα "δικά μας";
Αυτός ο άνθρωπος, θα μπορούσε να είναι όντως ο παππούς μας, ή ο φαρμακοποιός της γειτονιάς μας. Πού ήμαστε εμείς γι'αυτόν; Δεν μιλάω για πολιτική, ούτε για οικονομικά. Ο καθένας από εμάς μπορεί να φέρει την αλλαγή στη ζωή των άλλων. Μερικές φορές, είναι δικός μας ρόλος να υπενθυμίζουμε σε κάποιους ότι η ζωή θα είναι φτωχότερη χωρίς αυτούς και ότι έχουν ακόμη σπουδαία πράγματα να κάνουν, όντας εδώ, μαζί μας...
Καλό μας βράδυ και ας μην ξεχνάμε αυτούς που είναι γύρω μας...
Η αγάπη, η ειρήνη και η αλλαγή αρχίζει από μας!
